De Geschichte van den Wiehnachtssteern
Bij datt Vörberäiden ien Himmel to de Geburt van dat Christkind düssen de Blomen ock nich felen. Menn so vull Sorten kwammen doar joa nich ien Froage, ett giff nich full Blomen de ien’t Wijnter blöiht.
De Christrose heff sick fort mäilt unn anners wass doar kinne Blome de ien’ne Wijnterkühlte heel bis noa’n Stall noa Bethlehem goahn woll. Menn mett eene Blome van de Engel nicht tefree, ümdatt den leven Herrgott alle Planten enn Blomen maakt harr, wass datt för sienen Söhn doch wall to minn.
Se wann lange an’t overleggen unn toläst wollen dann doch noch datt Schneeglöckchen, de Gaunsebloome unn den Krokus mett de Christrose noa Bethlehem goahn. De Rose, de Nelke, de Lilie unn noch watt anner Blomen tröcken sick gauw ien’ne läste Riege trügge. Ett wass eär fullste kault.
Upp eenmoal kwamm doar noch ne anner Plaunte mett gröne Blaa an, se woll ock wall mett goahn. Se söög wall nich soa moij ut, menn ett was doch better at nix. Joa, doar wann de Engel wall mett ienvestoahn.
Nou maakten sick de Christrose, datt Schneeglöckchen, de Gaunsebloome, de Krokus unn de Plaunt mett de grönen Blaa upp de Weg noa Bethlehem.
Ett wass na’e kault unn düster unn de Wijnd tröck an eäre Blaa unn woll se hoaste futtpusten.
Menn upp eenmoal begünn doar an’n Himmel nen Komet an to löchten; unn wenn’t doardör ock van buuten nich woarm wööd, so möök sien Lecht doch heel glükkig enn bliede.
Mett grooten Moot güngen se wieter. Menn wu nöger se an denn Stall kwammen, ümso meär Schrick üm’t Hatte kreeg de Plaunte mett de grönen Blaa, woar harr se sick doar doch upp ienloaten. Bloomen, de moij blööien sulln bij datt Christkind kummen, nich Plaunten mett gröne Blaa.
Heel sachies güng se wieter, eäre Trä wööden alle vesichtige unn se prakesserte de over noa wou moij de Rosen, Nelken enn Lilien blööiden enn rööken, unn wou sull se nou souner een Blööisselblaad vör datt
Christkind stoahn.
Wou se nou teläst bij den Stall ankwammen, träen de Christrose, datt Schneeglöckchen, de Gaunsebloome unn de Krokus vör de Krüppe. Dat Christkind harr de Bloomen ock fort leev unn greep mett siene Hanne doarnoa.
Menn de Plaunte mett de grönen Blaa stünn noch vör de Dööre. Menn wou upp eenmoal Maria eär winkte, se sull doch binnen kummen, kreeg se sovull Schrick unn was soa bange, datt eäre heele Blaae beewten. Se schaamde sick soa slimm, datt sick eäre Blaa boven road farvten, nett soa as wenn de Mäinschen nen roden Kopp kriegt.
Datt Christkind lachde eär an unn streek mett eäre kläinen Haune over de moijen roaden Blaa.
Doar föölde de Plaunte de Leevde van datt Kijnd, unn datt de helpt wodd’t, de to em koump. Nou wüss de Plaunte, de roaden Blaa harr se an Stee van de Blööijssel kreegen, de se nich harr – unn eär Hatte wass vull van Daunk.
Siet de Tied hett de Plaunte mit de grönen Blaa Wiehnachtssteern. Unn ieter Joahr att’t upp Wiehnachten to geht, krigg de Wienachtssteern siene roaden Blaa.
(Kiek doch bloos iss, wou moij de bint!) |